اینروزهای نوروز باد که میوزد بوی تربت تو را میپراکند

این‌روز‌ها‌ی نوروز باد که می‌وزد بوی تربت تو را می‌پراکند،

باران که می‌بارد طعم آب‌های سقاخانه‌ی حرم عباس را می‌دهد،

ابرها شبیه سایه‌بان‌های حرمت می‌شوند و خورشید بخش کوچکی از گنبد طلایی‌ات می‌گردد

و این‌گونه می‌شود که ابر و باد و مه و خورشید و فلک، همه دست به دست هم می‌دهند تا دل من هرلحظه بیشتر در این قفس تنگ فاصله‌ها احساس خفگی کند.

من که این‌ایام نوروز بیشتر از قبل دلم پر می‌کشد تا کنار تو سالَم را تحویل کنم و روی فرش‌های حرم تو نماز محبت بخوانم و یک دور تسبیح ختم عاشقی بردارم.

هفتاد و دو بار یاحسین بعد از آن صد و سی ‌و سه مرتبه یا کاشف‌ الکرب و بعد از ان پنج بار ی ازینب!

ختم عاشقی یعنی آن‌جا که می‌گویی یامقلب‌القلوب، قلبت جز برای او نتپد

ختم عاشقی یعنی آن‌جا که ابصار می‌گویی چشمت جز آن‌چه او می‌پسندد نبیند.

ختم عاشقی یعنی وقتی مدبر را می‌خوانی جز به تدبیر او دل نبندی

ختم عاشقی یعنی وقتی لیل‌والنهار را می‌گویی شب و روزت را و جوانی ات را همه یک‌سره وقف نوکری او کنی.

ختم عاشقی یعنی آن زمانه که محول را گفتی حالت را از هرچه غیر اوست جدا کنی و خودت را به خودش بسپاری.

از این‌جا به بعدش دیگر دست تو نیست،

احسن‌الحالت کرده اند.

امسال بهار، سال نویی را آورده سرشار از با حسین بودن؛ سرشار از عطر سیب.

نوروز شما مبارک ارباب! و صد حیف که مولای ما نیامد ،،

ای کاش می‌شد امسال میان دید‌و‌بازدید‌هایمان به دیدن شش‌گوشه‌ی شما هم بیاییم این‌طور نوروزمان حسینی‌تر می‌شد