وچه زیباست تو را داشتنت

و چه زیباست تو را داشتنت

هر چه باید همه را داشت تنت

من حسودم که تو باید با من

ولی افسوس همه شهر تو را داشتنت

من رها عاشق تنهایی خویش

تو ولی عاشق تنهاییه و خویش

و چه دلگیر شده پاییزم

آسمان ابری و برگا همه هی میریزن

تو گُمان میکنی من خوشحالم

همه چیزم روال است و دلی خوش دارم

تو نمیدانی که نابود شدم

و نشستم سرِ تابوت خودم

تو نمیفهمی چطور غمگینم

تو خدایی شده ای در دینم

که خدا خالق عشق است ولیــــ

من سکوتم به تو میگفت نری

بیا هنوز کسی نیومده جات

بیا بذار بپیچه بازم توو همه جا صدات

بیا بگو تو هم دلت همینو میخواد

هی بگو تو هم دلت همینو میخواد

بیا تو که هنوزم تووی سرمی

توو همه ی شعرام میبینمت تو رو علنی

بیا بگو هنوزم طرف منی

هی نذا فک کنم لب و دهنی

شاعرِ شعر منِ بی حوصله

تنگ نشد باز برایم دلت

حال و هوایت چطور است

ها رفتی و هر ثانیه ام هفت سال

بعد تو هر روز قسم خورده ـَم

هرکه که پرسید چطوری بگم مرده ـَم

گردش فصل مرا پیرم کرد

من جوانم ولی پیرم نه

خود من با خود من میزد حرف

من به چشمان خودم دیدم رفت

و مقصر تو نبودی من من خالی بود

مشکل عشق من و تو همه اش مالی بود

که من از چشم تو افتاد ولی

من سکوتم به تو میگفت

بیا هنوز کسی نیومده جات

بیا بذار بپیچه بازم توو همه جا صدات

بیا بگو تو هم دلت همینو میخواد

هی بگو تو هم دلت همینو میخواد

بیا تو که هنوزم تووی سرمی

توو همه ی شعرام میبینمت تو رو علنی

بیا بگو هنوزم طرف منی

هی نذار فک کنم لب و دهنی

اولین بار تو به آغوش کشیدی تن و با

بوسه های تو شدم عاشق من

بگذرد سالی و صد سال دگر

میشم از یاد تو من فارغ نه

پیر میشم

پیر میشم و تو در ذهن منی

و عصایی که میخورد به زمین

من شدم بارکش خاطره ها

کمرم خم شد از این فاصله ها

زندگی عشق قُماری که من

باختمش من باختمش

عاشقان از بغل هم خدا کاش نرن