ما زن ها

ما زن ها
بیزاریم از همیشه سانسور شدن
همیشه پنهان شدن، همیشه دیده نشدن....
بیزاریم که باید تویِ یک برنامه یِ مفرح تلوزیونی با دستکش دست بزنیم به خاطرِ لاکِ روی ناخن هایمان
و بیزاریم از خفه شدنِ صدایِ آوازمان تویِ چهار دیواریِ خانه و صفحه هایِ مجازی...
می فهمید؟
خسته ایم از پشتِ پرده بودن
از بی صدا بودن....
بیماریم از "هیـس" شنیدن
پُریم، لبریزیم از جملاتِ هشدار دهنده یِ رژت، موهایت، فلانت که بالبخند هایِ گول زَنَک احمقانه از مـردها شنیده ایم
دوست داریم همه یِ این مجبور بودن ها، دیده نشدن ها، این ترس هایِ احمقانه از وَن هایِ سبز رنگِ حوالیِ ولیعصر و دمِ مترویِ تجریش را همه و همه اش را
بالا بیاوریم رویِ در و دیوار هایِ جهان که همیشه دستش را گذاشته بود بیخِ گلویِ زندگی و آرامشمان...
خسته ایم بفهمید
نمیخواهیم حقِ مُسلم مان را
تویِ مــرد
با اسمِ غیرت
زنِ جلویِ حرم
به بهانه یِ حُرمت
و خیلی ها به اسمِ قانون، آن هم از نوعِ نقض کننده یِ حقوقِ بَشرَش
از ما بدزدند
از ما سلب کنند
می فهمید؟
ما زن ها
حالمان از سانسور شدن به هم می خورد
و یک روز تمامِ تنفرتمان را روی جهان بالا می آوریم....