شِکَستَن صِدا نَدارَد…

شِکَستَن صِدا نَدارَد…
اینطور نیست که مَثَلا وَقتی کِنارِ یِک نَفَر ایستادی،
صِدایِ پوکیدَنِ قَلبِش را بِتَوانی بِشنَوی…
یا مَثَلا بِبینی یِکدَفعه خُرده هایِ دِلِ یِک نَفَر می پاشَد رویِ زَمین…!
شِکَستَنِ یِک آدَم، بَعضی وَقتها با چَند قَطره اَشک هَمراه اَست…!
وَ خِیلی وَقتها دَر سُکوت اِتِفاق می اُفتَد…
آدَم هایِ شِکَسته عَجیب نیستَند..!
بی آنکه بِدانیم
خِیلی هایِشان را هَر روز می بینیم
با ظاهِری آرام..
وَ حَتی خَنده ای بَر لَب…!
اَما...
با باوَرهایی نابود شُده
وَ اُمیدهایی به پایان رِسیده…!