آدم وقتی منتظر یک نفر میمونه ، که دوستش داشته باشه . حالا

آدم وقتی منتظر یک نفر میمونه ، که دوستش داشته باشه . حالا این انتظار میتونه نیم ساعت پای تلفن باشه ، یا یک ساعت گوشه ی خیابون ، یا یک ماه توی خونه ، و یا حتی یک عمر توی ذهنش . تو اگر کسی رو دوست نداشته باشی ، لحظه ای منتظرش نمیمونی ، چون چیزی با ارزش تر از زمانت و سختتر از گذر عمرت نیست ، و تنها در یک صورت آدمیزاد از ارزشهای زندگیش براحتی میگذره ، و تنها در یک صورت سختیها رو خودخواسته به جون میخره ، و اون همون زمانیه که یک نفر رو از صمیم قلب دوست داشته باشه.