دردت به کامم

دردت به کامم
ماه پیشانی خواب های شبانه‌ام
دختر سبز آرزو های سفیدم
جرقه های ریز آتش جانم
باز آسمان طعنه ز مویت خورده مگر ک اینقدر اخم هایش در هم است؟
نترسی،نگاهش نکن
بیا از آن بهترش دارم تا نشانت بدهم
جنگل ماهم را دیده‌ای؟
بله میدانم جانان تو خودت مادرانه در جنگل دلم هیاهویی داری!
میدانم...
اما بیا دمی چند لب آب بنشین
به صورت در آب افتاده نگاه کن
آری،خودت
تو زیبا ترین آرایه مثنوی دنیای شعر منی
قهر چرا؟
به صورتت نمی‌آید به جان دلم
چشم نگردان لطفا خاتون
اصلا دلت آمد ز خودت چشم بدزدی؟
نکند یادت نیست؟
تو مرا مادری،مادر همان سیاره سیاه،مادر طبیعت قلبم
تو همان دخترک گرم آب روانی
شراره های آتش کهکشانی
عامل طعنه بر کرانه‌های آسمانی
سرت درد نیاید
تو دردانه دختر،مادر مهربان خدایی