ته اتوبوس صندلی آخر کنار شیشه

ته اتوبـــــوس... صندلیـــــ آخر... کنار شیشهــــ ...
بهترینـــــ جای دنیاستـــــ!
برایــــــ آنکهـــــ مچالهـــ شــــوی در خودتــــــ ...
سرتـــــ را بچسبانیــــــ به شیشهـــ و زل بزنــــی به یک جای دور
و فکـــــر کنیـــ به چیــــزهاییــــ که دوستــــــ داریــــــ ...
فکر کنــــی به که آزارتـــــ می دهنــــد...
و گاهــــی چشمهایتــــ خیســـ شود،
از حضور پر رنــــگ یک خیــــال...
و یادتــــــ برود مقصدتـــــ کجاســــت...
و دلتـــــ بخواهــــد که دنیــــا به اندازه ی
همینـــــ گوشهــ ی اتوبوســـ کوچـــک شود...
و دنج و تنهــــــا...
و آه بکشیــــ از یادآوری حماقــــــت های عاشــــقانهــ ات...
شیشهـــ بخار بگیــــرد و
تو با انگشتــــ بنویسیــــ "آیـــــــنده"
و دلتــــــ بگیرد از تصورشــــ ...
و دیگر چشمهایتـــ را ببنـــدی و تا
آخرینــــ ایستگـــــاه در خودتــ گریهـــ کنیـــ ...
آه دنیــــــــا! مفتــــ هم نمی ارزیــــــدــ ...