کم سـن وسال تر که بودم

کم سـن وسال تر که بودم
وقتی باران که میبارید
فکر میکردم خدا گریه میکنـد !
این نظریه ام را با هیــچ آدم بزرگـی درمیان نمیگذاشتـم
چـون اطمینان داشتـم که خـواهند گفت خدا که گریه نمیکند بچـه!

نمیگـفتم چـون نمیخواستم عشق بازی زیر اشـک های خدا را ازدست بدهــم

آدم بزرگ ها هیچ وقت نفهمــیدند که خدا هم گـریه میـکند !
دلش که میـگیرد پنچـره اتـاقش را باز میــکند
نگـاه میـکند به زمیــن و آدم هایش

به جــدایی مـادر از فــرزند که حـاصل جـنگ و فرصت طلبی است

به کودکی که از سـو هاضمـه رنـج میبرد
اینجا شـروع گـریه های خـداست

بادیدن عاشقــی که ازجـدایی معشـوق درخیـابان سرگردان است گـریه اش شـدت میگیرد
دختـربچـه ای که این اشـک های سرد خـدا فـرصت مناسبی ست برایـش تا سـر چـهاراه دل مـردم به رحـم بیاید
بخــاطر کفـش های پـاره اش وشــاید ..--..تا گل هایــش را بخـرند

میبیــند ومیـشنود از آن بالا که پسـر بچــه ای دعـا میــکند اشـک بریز خدایا خیابانها را خیـس کن کفشــهارا خیــس کن میــخواهم واکــس بزنم

اینجـا خـدا نمیـتواند جـلوی اشـک هایش رابگیـرد

آری خــدا هـم گـریه میــکند

خــدایا پنجــره اتـاقت را ببنــد
زمـــین ات دیــگر دیــدن نـدارد