پهنای افق باز شد لبریز بود از تکرار

پهنای افق باز شد، لبریز بود از تکرار
هر روز همان طلوع
هر شب همین غروب
دل می گفت حسرت ها را کوله باری کنیم
و دل به دریا بزنیم

با آرزوهای کاغذی

با همین دلخوش نویس های لحظه ای
که زیر باران سرنوشت خیس بودند
پهلو که بگیرم غرق خواهم شد
مقصدم را که نمی شناسم
مسیر پر از لذت خواهد شد
آواز ناقوس های خیالی
موج هایی که انگار از همه بریده اند
سراسیمه به ساحل که می رسند
در سخره ها سر می شکنند
من تا به حال موجی به این غم ناکی ندیده بودم
خودکشی می کند این اسکله هر لحظه در ذهن من
به افق که می نگرم قایقم نگران می شود
نگران رفتنم
نگران ماندنش
نگران است که پایم به خشکی برسد غرق شوم
حق با قایق کاغذی است
من که ریه هایم به تنهایی عادت ندارد
چند وقتی می شود پاکت تنهایی را کنار گذاشتم
اما شبها که بغضم یک نخ می کشد
ریه های من هم می گیرد
می پرسی چه چیز را میگیرد ؟
خوب مشخص است بهانه رفتنت را
بگذریم
من راه طولانی در جیبم دارم
اگر رسیدم
اگر نمردم
اگر ....
همیشه کارامان گیر همین اگر ها بود
به انجا رنگها را هدیه خواهم داد
شاید جنس خنده هایشان متفاوت باشد
شاید بغض که می کنند آسمان همراهیشان می کند
کسی چه می داند!!!


@,,,,D