دلتنگی با دلتنگییییی فرق دارد. کسی که معشقوش را از پشت سی

دلتنگی با دلتنگییییی فرق دارد. کسی که معشقوش را از پشت سیم های تلفنی، که با عطر بوسه و دوستت دارم شکوفه داده اند، در آغوش میکشد آدم دلتنگی است... کسی که قبل از خداحافظی دست عشقش را میگیرد و بیخیال تمام موجودات زنده و غیر زنده ی دنیا با عاشقانه ترین نگاهها به او میفهماند که ندیدنش تا فردا چقدر او را غمگین خواهد کرد آدم دلتنگی است...کسی که با شنیدن هر دوستت دارم محتاج شنیدن هزاران دوستت دارم در ثانیه میشود آدم دلتنگی است...
اما... کسی که دلیل هنوز دوست داشتن عشق رفته اش را نمیداند آدم دلتنگییییی است... کسی که هر شب قبل از خواب،تا صبح اشک میریزد و آرزو میکند که کاش کابوس رفتنش تمام شود آدم دلتنگییییی است... کسی که با دیدن هر باران در خاطراتش غرق میشود آدم دلتنگییییی است... دلتنگی با دلتنگییییی فرق دارد، دلتنگی دست و پا دارد، میتواند شبها و روزها جاده ها را زیر پا بگذارد و بالاخره توی آغوش رسیدن به آرامش برسد اما دلتنگییییی آنقدر توی دل میماند که تمام وجود آدم را میگیرد، که امان آدم را میبرد که میشود معشوق رفته ی آدم، که با هر تپش هزار بار در ثانیه میکشد و زنده میکند... دلتنگی با دلتنگییییی زمین تا آسمان فرق دارد...