وقتی به کسی می گویید دوستت دارم، در مقابل این جمله مسئولی

وقتی به کسی می‌گویید دوستت دارم، در مقابل این جمله مسئولید دیگر نمی شود که سرتان را بیاندازید پایین و بروید پی زندگیتان!
این دوستت دارم عین یک گلوله سربی در جانش می نشیند که بند بند وجودش را با تو گره می‌زند، که ریشه می زند در جانش ،
مسئولیت این دوستت دارم ها خیلی سنگین است، اینکه دستش را بگیری ببری روبروی خودت بنشانی و چشم در چشم به او بگویی که همه ی زندگی اش هستی، اینکه بگویی بدون او شبها کابوسی تمام نشدنی و روزها یاسی بی پایان در حسرت نداشتن هاست!
اینکه پای قولها و قرارهایت بایستی، اینکه بدانی بوی گریبانت معتادش می کند و تو مسئولی چون او دیگر گریبان هیچ آدمی را نخواهد بویید و سرش برای شانه هایت بی تاب خواهند ماند تا ابد و صدای تو، فقط تو، مثل باران هر روز از سقف دلش چکه خواهد کرد ،
به کسی بیهوده نگویید دوستت دارم این جمله خیلی درد دارد جایش می ماند روی روح آدم، عین یک زخم کاری..
یادمان باشد دوستت دارم گفتنها، پس گرفتنی نیست . . .