پاییز که از حوالی حوصله ات میگذرد من زرد میشوم

پاییز که از حوالی حوصله ات میگذرد من زرد میشوم
و تا کفشهای رفتنت جفت میشوند من غریب میمانم
من نیلوفرانه دوستت دارم نه مانند مردمانی که دوست داشتن را به ارث برده اند و با طعم غریزه نشخوار میکنند که من تو را 
درست مثل خودم...هنوز و همیشه...دوستت دارم!