به شانه ام بکشم بعد تو غمی جانکاه

‌

به شانه ام بکشم بعد تو غمی جانکاه
همین که دست من از زلف تو شده کوتاه

به زیر ظلمت‌ شب مانده ماه من عمریست
رُخت سپیده و مویت شبیه ابر سیاه

نزد به جان تو آتش ولی به جان خودم
زده شرار جهنم ز بعد تو این آه

میان مذهب تو گر چه بوسه جایز نیست
تمام مذهب من  را بنا نموده گناه

میان بخت من و زلف تو چه نسبت هست
میان این دو سیاهی نشسته ام گمراه

ز مقصد سفر تو چرا بپرسم من
بهشت یا که جهنم مرا ببر همراه

من از بلای غم تو همیشه دلشادم
خوشم به این که بیفتم ز چاله ات در چاه