آنقدر ساد میرس

آنقــدر سادہ میـرسـے
حتـے ہوا طُ را
فرصت نمـےکند
بشناسد!
از کفش های لنگه به لنگه
از بیقرارے ام

گم می شوم↻
میان هجوم نبودنت..彡
گم میــشوی
میان همه چشم انتظارے امღ
طوری غریب
که رگ هاے شعر ها
با حسرتی عمیق
نشتر به دل
دنبال واژه ای
ـڪه کدامین مرا طُ را
این موج در ہوا
آیا کدام ماست
این عطر منتشر
این گیجی مدام

آیا منم به هیاءت هرگز نبودنت
آیا تویی؟
به غربت چشم انتظاری ام..