پنجره ات را باز کن

پنجــره ات را باز کن:

شہـریورت به اتمـام رسید،
هـوا دلش هــواۍِ عاشقــےکردن مےخواهد،
هـوا دلش قـدم زدن روۍ برگ ها را مےخواهد،
از قدم زدن کنار ساحـل، خستہ شده است،،
بگذار بـادِ پاییـزۍ بر طـرّهء مـوهایـت بـوزد،
اجـازه ده کہ بـارانِ پاییز، وجـودت را خیس کند،
نتـــرس، چتـر لازم نیســت؛ اعتمــاد کن،
خـودت را بہ بـاران بسپـار ،
دسـتانت را بـاز کن،
سـرت را رو بہ آسمـان نگاه دار،
بگذار قطراتِ بـاران خیسـےِ چشمـانت را بشـوید،
نفــس بکـش، در میـان پاییـز نفــس بکـش،
بـس است گرمـا، بـس است بـےبارانے و بـےبادۍ،
کہ گفتہ است پاییـز غــمگین است؟
وقتے کہ صداۍ برگ هایش ،در زیرِ پاۍ توست ..
وقتے کہ وزشِ بادش لاۍ موهاۍ توست ..
وقتے کہ تلفیـقِ رنـگ هایش،بہ هارمونـےِ گونہ هایت نزدیڪ است ..
پاییـز خــوب است،،
پاییـز عاشــق است،،
عاشقـے کن،
پنجره ات را بہ رویَش باز کن،
” هـوا هـم هوایـے شده است،دلـش عاشقـے مـےخواهد “ ...