.

.
انسان محب، مخصوصاً وقتی که در دوستی به حد شیفتگی و استغراق در عشق رسیده باشد،
کوچک‌ترین غفلت قلبی از محبوبش را گناه بزرگی می‌شمارد ،
و این نیست جز به جهت این که ارزش اعمالش را در راه محبوب، به مقدار توجه و مجذوبیتی می‌داند که نسبت به او دارد. .
در این صورت هر گاه دلش به سبب غفلت، از محبوب جدا شود، با این کار، از محبوبش روی گردان شده و از یادش بریده و در نتیجه، پاکی دلش را از بین برده است.
.
.
.
.
.
.
منبع: المیزان، ج۶ ص۳۶۶