((عشــــــــقم))

((عشــــــــقم))

لعنت به وَقتایی که پَسَم میزدی اَما مَن با عِشــــق صِدات میزدم

لَعنت به وَقتایی که بایَد غـــــــرورَمو حِــــــفظ میکردم اَما تَرجیـــــح دادَم رابِطَمــــــونو حِــــــفظ کُنم

لَعنت به وَقتایی که مَـــــنو اَز قَلبـــــت بیرون کَرده بـــــــودی اَما مَن پشتِ دَرِ قَلبـِــــت واســـــه داشتَنِت جــــــون میدادَم

لَعنت به شَبایــــــــــی که زُل میـــــــــزَدَم به عکسِــــــت تا اَوَل اون بخوابه بَعـــــد مَن اَما تو با یـــادِ عِشــــقِ جَدیـــــــدِت میخوابیدیــــــ


لَعــــــنت به روزایـــــی که بِخاطِـــــــرِ بودنِ با تو دِلِ عَزیـــــــز تَـــــرین کَسایــــــه زِندِگیــــــــمو شِکَستَــــم

آره عِشــــقِ مَن

لــــــَعنت به وَقتایی که باید میــــــرفتم اَما مــــــوندَم

لــــــــعنَت به تمــــــام
روزا
شبا
ساعَتا
دَقیقـــــــه ها
ثانیــــــــه ها
وَ حَتی لَـــــحظه هایی که سَرگَرمیــــــت بودَم وَلی زِندِگیــــــــم بـــــــودی
وایســـا

گُناهِ شِکَستَــــنِ غـــــــرور و دِلِ آدمــــــهایی که بَعـــــد از تو اَز تـــــَهِ قَلبـِــــشون گُفتَـــــن دوســــــــِت دارَم اَما مَــــن به خاطِـــــره تــــــو بِهِـــــــشون پـــــوزخَند زَدَم و رَد شُدَم گَردَنِ تــــــــو

حــــالا بـــــُرو خُــداحافِــــــظ عِشـــــــــــقِ مَــــــــن ِ