حضرت حافظ روز و شب عاشورا را چنین می بیند

حضرت حافظ روز و شب عاشورا را چنین می بیند:
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

یعنی:
۱.قدرنشناسی و نادیده گرفتن جایگاه ولایت و پشت ولی زمان را خالی کردن
۲.همدست شدن با دشمنان ولایت
۳.ناگهان چشم باز می کنی و می بینی خانواده بیگناه پیامبر بدست امتش در بیابان وحشتناک کربلا کشته شده و سرهایشان بر بالای نی است!؟

اما ولی شناسان امروز،
هرگز پشت ولی زمان را خالی نخواهند کرد...