شب

شب 
جای پرسش نیست 
تمام آنچه می خواهم
دوباره آموختن توست 
در بستر اندیشهٔ شب 
وقتی که ماه تو را آه می کشد 
و ما خاطرات تن را به تبادل می نشانیم
در لمس دست هائی نابینا چون باران
و گم می شویم در بیراههٔ احساسات
روی پوستم
خندهٔ دست های توست
ده دندان سپید
که احساسم را 
اینجا وُ آنجا
به دندان می گزند...

پرویز صادقی