پاییز همچون خانه ی پدری می ماند. آدم را به گذشته های دور

پاییز همچون خانه‌ی پدری می‌ماند. آدم را به گذشته‌های دور می‌برد. به روزی که عاشق شدی، به روزی که تنها شدی. تو را می‌برد به خاطرات تلخ و شیرینت. پاییز حتی بادش هم که در گوش‌هایت بوزد، نجواگر خاطراتت میشود. حال درختان و بارانش بماند …