شان حضرت عباس (ع):
شان حضرت عباس (ع):
کر بلا را با دو حرم می شناسیم ، دو آقای عظیم الشان که چونان آفتاب تابان می درخشند.
جایگاه حضرت عباس آنچنان رفیع است که پا به پای مولایش می درخشد .
امام سجاد (ع) می فرماید : روز قیامت عمویم نزد خداوند مقامی دارد که همه شهدا به آن غبطه خواهند خورد .
تاریخ روایت می کند شمر ملعون برای حضرت عباس (ع) امان نامه آورد به خیال خامش که حضرتش را از حسین (ع) جدا کند .
برخی گمان می کنند این کار شمر صرفا به سبب عاطفه خویشاوندی بود اما نه !سپاه دشمن به خوبی عباس (ع) را می شناخت عباس (ع) خود یک سپاه بود برای حسین (ع) و جدا کردن این سپاه از حسین (ع) یعنی شکست قیام حسین (ع) .
ایمان مطلق و وفاداری محض حضرت را ببینید ، نقل است که حضرت تا زمانی که آقا امام حسین (ع) نفرمود حتی حاظر به گفتگو با فرستاده دشمن نشد و وقتی پیغام تماما خیانت شمر را شنید غضبناک دست رد به سینه اش زد و نقشه شومش را همانجا نقش بر آب نمود.
این می شود که عباس (ع) عزیز دل حسین (ع) میشود عبد مطلق آقایش ، عباسی که سراسر محو در حسین (ع) است.
تعابیری که ائمه درباره حضرت عباس (ع) می فرمایند هر یک به نحوی متحیر کننده است :
"امام صادق (ع) می فرمایند : کسانی که تو را کشتند حرمت اسلام را از بین بردند."
یعنی حرمت اسلام ، روح و جان اسلام در وجود تو ، ای علمدار حسین (ع) متجلی است و کشتن تو یعنی کشتن اسلام .
شما جایی نمی توانید حضرت عباس (ع) را بیابید که از امام زمانش عقب افتاده یا پیش گرفته باشد ، عبد خالصِ خالص .
گوش به فرمان امام زمانش ، حرفش حرف امام زمانش و نگاهش به نگاه امام زمانش است.
اینکه حضرت عباس (ع) جان شریفشان را پای آوردن آب به خیمه می دهند نه صرفا مسئله آب باشد نه ... این یک مسئله کوچک در برابر امر عظیم حکم امام است .
امام زمان می فرمایند علمدارم آب بیاور .
عباس که باشی اینطور میشنوی شیعه من ، سرباز من ، حکم من این است که الان تو سقا باشی .
این می شود که سخن خدا که از گلوی خلیفه خدا جاری میشود نباید زمین بماند حتی به قیمت جان عباس.
پس وقتی امام حسین (ع) با آن عظمت به حضرت عباس (ع) می فرمایند : فدایت شوم . عمق عظمت روحی علمدار حسین (ع) باید دستمان بیاید ، یعنی ای تجلی خدا حسین به فدای صفات خدایی ات.
قلب نازنین امام حسین (ع) به وجود عباسش گرم بود ، لشکری بود برای حسین ، پناه عظیم حرمش ، شیعه مطلق امامتش.
این است که چون پیکر جدا جدا شده اش بر خاک افتاد حضرت را می بینید که متحیر و مبهوت فریاد بر می آورد : برادرم اکنون کمرم از داغ تو شکست.
گویی روح حسین (ع) است که در وجود عباس (ع) دمیده شده ، سراسر حسین در وجود حسین.
امام زمان (عج) می فرمایند : هر جا که روضه عمویم باشد سراسیمه حاظر میشوم.
یا علمدار حسین یا ابوالفضل العباس (ع)
کر بلا را با دو حرم می شناسیم ، دو آقای عظیم الشان که چونان آفتاب تابان می درخشند.
جایگاه حضرت عباس آنچنان رفیع است که پا به پای مولایش می درخشد .
امام سجاد (ع) می فرماید : روز قیامت عمویم نزد خداوند مقامی دارد که همه شهدا به آن غبطه خواهند خورد .
تاریخ روایت می کند شمر ملعون برای حضرت عباس (ع) امان نامه آورد به خیال خامش که حضرتش را از حسین (ع) جدا کند .
برخی گمان می کنند این کار شمر صرفا به سبب عاطفه خویشاوندی بود اما نه !سپاه دشمن به خوبی عباس (ع) را می شناخت عباس (ع) خود یک سپاه بود برای حسین (ع) و جدا کردن این سپاه از حسین (ع) یعنی شکست قیام حسین (ع) .
ایمان مطلق و وفاداری محض حضرت را ببینید ، نقل است که حضرت تا زمانی که آقا امام حسین (ع) نفرمود حتی حاظر به گفتگو با فرستاده دشمن نشد و وقتی پیغام تماما خیانت شمر را شنید غضبناک دست رد به سینه اش زد و نقشه شومش را همانجا نقش بر آب نمود.
این می شود که عباس (ع) عزیز دل حسین (ع) میشود عبد مطلق آقایش ، عباسی که سراسر محو در حسین (ع) است.
تعابیری که ائمه درباره حضرت عباس (ع) می فرمایند هر یک به نحوی متحیر کننده است :
"امام صادق (ع) می فرمایند : کسانی که تو را کشتند حرمت اسلام را از بین بردند."
یعنی حرمت اسلام ، روح و جان اسلام در وجود تو ، ای علمدار حسین (ع) متجلی است و کشتن تو یعنی کشتن اسلام .
شما جایی نمی توانید حضرت عباس (ع) را بیابید که از امام زمانش عقب افتاده یا پیش گرفته باشد ، عبد خالصِ خالص .
گوش به فرمان امام زمانش ، حرفش حرف امام زمانش و نگاهش به نگاه امام زمانش است.
اینکه حضرت عباس (ع) جان شریفشان را پای آوردن آب به خیمه می دهند نه صرفا مسئله آب باشد نه ... این یک مسئله کوچک در برابر امر عظیم حکم امام است .
امام زمان می فرمایند علمدارم آب بیاور .
عباس که باشی اینطور میشنوی شیعه من ، سرباز من ، حکم من این است که الان تو سقا باشی .
این می شود که سخن خدا که از گلوی خلیفه خدا جاری میشود نباید زمین بماند حتی به قیمت جان عباس.
پس وقتی امام حسین (ع) با آن عظمت به حضرت عباس (ع) می فرمایند : فدایت شوم . عمق عظمت روحی علمدار حسین (ع) باید دستمان بیاید ، یعنی ای تجلی خدا حسین به فدای صفات خدایی ات.
قلب نازنین امام حسین (ع) به وجود عباسش گرم بود ، لشکری بود برای حسین ، پناه عظیم حرمش ، شیعه مطلق امامتش.
این است که چون پیکر جدا جدا شده اش بر خاک افتاد حضرت را می بینید که متحیر و مبهوت فریاد بر می آورد : برادرم اکنون کمرم از داغ تو شکست.
گویی روح حسین (ع) است که در وجود عباس (ع) دمیده شده ، سراسر حسین در وجود حسین.
امام زمان (عج) می فرمایند : هر جا که روضه عمویم باشد سراسیمه حاظر میشوم.
یا علمدار حسین یا ابوالفضل العباس (ع)
۱۹.۵k
۱۸ شهریور ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.