.

.
مرا هزار امید است و جالبه که بیش از نهصد تاش هم تویی! اون چندتای باقیمونده هم مربوط به خودت میشه یجورایی. در نتیجه مرا هزار امید است و هر هزار تویی...
من نگران اسراف وقتای بی تو بودنم هستم. خداییش حیف نیست نباشی؟ یا حیف تر نیست که باشی و من کنارت نباشم؟ جفت و جور کن برسیم بهم. اینجوری فایده نداره.
از فردا صبح، دوباره هر هفته میام بخاطرت بالای کوه، پیش رفقات. یه سری بزن لاقل اونجا بهم. بقیه زندگیم که مال تو نشد، لاقل این یه تیکه شو خودت بیا سروسامون بده، بزن بنام خودت. بقیشم سعیمو می کنم. نه شوخی کردم، بقیشم خودت باید درست کنی که من عرضه این کارارو ندارم.
دلم بدرقم هواتو کرده