در برابر بی مهری آدم ها هیچ نمی گویم. سکوت و سکوت و سکوت.

در برابر بی‌مهری آدم‌ها هیچ نمی‌گویم. سکوت و سکوت و سکوت. انگار که لال شده باشم؛ شاید هم کور و کر. دیگر نه انرژی توضیح دادن دارم و نه حتی حوصله‌اش را. می‌دانی؟ دیر دریافتم که مسئول طرز فکر آدم‌ها نیستم. بگذار هر که هرچه خواست بگوید! چه اهمیتی دارد؟ من در لاک خود راحت‌ترم. آن‌جا می‌شود آرام و بی‌دغدغه زندگی کرد!