.

.
.
.
از در درآمدی و
من از خود به درشدم

گفتی کز این جهان
به جهان دگر شدم ...

گوشم به راه
تا که خبر می‌دهد ز دوست

صاحب خبر بیامد و من
بی‌خبر شدم ...

چون شبنم
اوفتاده بدم پیش آفتاب

مهرم به جان رسید و
به عیوق برشدم ...

گفتم ببینمش
مگرم درد اشتیاق

ساکن شود
بدیدم و مشتاقتر شدم ...

دستم نداد قوت رفتن
به پیش یار

چندی به پای رفتم و
چندی به سر شدم ...

تا رفتنش ببینم و
گفتنش بشنوم

از پای تا به سر
همه سمع و بصر شدم ...

من چشم از او
چگونه توانم نگاه داشت

کاول نظر
به دیدن او دیده ور شدم ...

بیزارم از وفای تو
یک روز و یک زمان

مجموع اگر نشستم و
خرسند اگر شدم ...

او را خود التفات نبودش
به صید من

من خویشتن
اسیر کمند نظر شدم ...

گویند:
روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد

اکسیر عشق بر مسم افتاد و
زر شدم ...

● سعدی
.
.