🎊🎉🎊🎉🎊🎉🎊
🎊🎉🎊🎉🎊🎉🎊
🗓️ *وقایع دهه پایانی ذی الحجة*
💫 نزول سوره انسان در شأن امیرالمومنین، حضرت زهرا و حسنین علیهم السلام.
سال ششم هجری بود؛ امام حسن و امام حسین علیهم السلام بیمار شدند.
امیرالمومنین و حضرت زهرا علیهم السلام به سفارش پیامبر صلی الله علیه و آله نذر می کنند به شکرانه شفای فرزندان خود سه روز روزه بگیرند.
هنگامی که آن بزرگواران شفا یافتند همه اهل خانه سه روز روزه گرفتند، اما اتفاق عجیب آنجا بود که در هر سه روز در هنگام افطار فقرایی درب منزل آنان را زدند و این خاندان کرم تمام افطار خود را به آنان بخشیدند و هر سه روز تنها با آب افطار کردند.
وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چهره های زرد و تکیده شان را دید، آنها را در آغوش گرفت.
خداوند به پاس این فداکاری سوره دهر(انسان) را در شأن این خانواده نازل فرمود.
يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً «٧» وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً «٨» إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً «٩» إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً «١٠»
آنان به نذر وفا مى‌كنند و از روزى كه شرش فراگير است مى‌ترسند. و غذاى خود را با آن كه دوستش دارند، به بينوا و يتيم و اسير مى‌دهند. (و مى‌گويند:) ما براى رضاى خدا به شما طعام مى‌دهيم و از شما پاداش و تشكّرى نمى‌خواهيم. همانا ما از پروردگارمان، به خاطر روزى عبوس و سخت، مى‌ترسيم.
📚تفسیر عیاشی ج1 یک ص ۱۷۲
🗓️ *وقایع دهه پایانی ذی الحجة*
💫 نزول سوره انسان در شأن امیرالمومنین، حضرت زهرا و حسنین علیهم السلام.
سال ششم هجری بود؛ امام حسن و امام حسین علیهم السلام بیمار شدند.
امیرالمومنین و حضرت زهرا علیهم السلام به سفارش پیامبر صلی الله علیه و آله نذر می کنند به شکرانه شفای فرزندان خود سه روز روزه بگیرند.
هنگامی که آن بزرگواران شفا یافتند همه اهل خانه سه روز روزه گرفتند، اما اتفاق عجیب آنجا بود که در هر سه روز در هنگام افطار فقرایی درب منزل آنان را زدند و این خاندان کرم تمام افطار خود را به آنان بخشیدند و هر سه روز تنها با آب افطار کردند.
وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چهره های زرد و تکیده شان را دید، آنها را در آغوش گرفت.
خداوند به پاس این فداکاری سوره دهر(انسان) را در شأن این خانواده نازل فرمود.
يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً «٧» وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً «٨» إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً «٩» إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً «١٠»
آنان به نذر وفا مى‌كنند و از روزى كه شرش فراگير است مى‌ترسند. و غذاى خود را با آن كه دوستش دارند، به بينوا و يتيم و اسير مى‌دهند. (و مى‌گويند:) ما براى رضاى خدا به شما طعام مى‌دهيم و از شما پاداش و تشكّرى نمى‌خواهيم. همانا ما از پروردگارمان، به خاطر روزى عبوس و سخت، مى‌ترسيم.
📚تفسیر عیاشی ج1 یک ص ۱۷۲
۳.۵k
۰۳ مرداد ۱۴۰۱
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.