شهید جمهور بخش اول

#شهید_جمهور بخش اول
پیشگفتار: می‌دانم آنچه اکنون می‌نگارم منتقد و مخالف خواهد داشت و چه بهتر که دارد؛ چرا که در بوته نقد است که سره از ناسره تفکیک می شود و پاکی از ناپاکی سوا. به شخصه خود را پاک و منزه نمی دانم و تمام آنچه اکنون می نگارم دلنوشته‌ای است که در جمع دوستان مجال بیان نمی‌یابد اما اینجا عرصه‌ای فراهم است برای آزادی بیان. گرچه اندک زمانی از آن حادثه تکان‌دهنده در تاریخ سیاسی وطنم گذشته، گویی چشمانم به حقایقی ویژه گشوده شده‌است؛ حقایقی که شاید فقط در پس ضربه‌ای و تلنگری رخ نماید و الّا باورپذیر نیست؛ بسان سلامتی که نعمتی است و تا نداشته باشی قدرش را نمی دانی.
حالا دیگر مخاطب عزیز، حدس می‌زنید از چه می‌خواهم بگویم. از رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه‌ای که به حق #شهید_جمهور می‌دانمشان. قصدم تعریف و تمجید و تقدس‌زایی و اسطوره‌سازی نیست که این کار را دیگران بهتر و پررنگتر از من کرده‌اند و می‌کنند. تنها می‌خواهم از مثبتهایی بگویم که مدتها پیش چشمم بود و با اینکه عزم بیانشان را داشتم مجالش نمی‌یافتم. بدون تعارف من به آقای رئیسی رأی ندادم. این نه جای افتخار دارد و نه مایه شرمساری است. برای من اینکه ریاست دستگاه قضایی تشکیلات و میز قدرت را ترک کند تا بر ریاست دستگاه اجرایی تکیه زند بیشتر به قدرت‌طلبی می‌مانست؛ اما حالا باور دارم کشورم در این برهه زمانی به چنین رئیس جمهوری نیاز داشت. به فردی که نگاه پرسشگر و قضاوتمندانه‌اش را به تشکیلات اجرایی هم سرایت دهد تا کمی از نابسامانی‌های پنهان اما آزاردهنده دول قبلی بکاهد و کاست! بسیار خوب هم کاست. برای منی که نگاه مختصری به روند امورات اجرایی کشورم دارم حضور فردی که برنامه و شیوه نامه‌اش از یکسو و مرام و منش فردی‌اش از سوی دیگر بر جستجو و حذف گلوگاه‌های فساد و ایجاد پویایی و امید در نیروهای جوان بود بسیار الزامی بود.