عطر گیسو مندت شیشه عطارها

عطرِ گیسوے ڪمندت شیشه ے عطـارهـا
مهربان بـودے عـزیـزم، مثلِ مهمانـدارها

رنگِ چشمانت عسل بود و لبت رنگِ انار
قـدِ ابـرویـت ڪشیـده نـازِ تـو معیـارها

نغمـه خوانے میڪنند با تار و ساز و هلهله
در غزلخوانیِ بزمت دستـه دستـه سارها

پیشِ تو زانو زدم خاتونِ خوش سیماے من
بـرقِ چشمـانت گـرفتـه از دلـم اقـرارها

گُل به مویت بستے وڪفشِ طلا پا ڪردے و
دلـربایے مے ڪنے در شهـر و در بـازارهـا

خیر مقـدم منـزلـم را آب و جارو مے ڪنم
بـر قـدومت گُـل بـریـزم تـا سرِ دیـوارها

منتـظر هستـم بیایے دلبـرِ حورے صفت
روز و شب را چلـه بنشینم به پایت بارها

چون نواے عشق مے آید ز این دفتر برون
واژه در واژه برقصند چـون قلـم اشعارها