خدایا خودت مراقب عزیزانم باش،

خدایا خودت مراقب عزیزانم باش،
که دیوار حادثه‌ها بلند است و دستان من کوتاه،
که ابرهای بیماری بسیارند و چتر امنیت من کوچک،
که اگر تو نباشی، خیالم از بابت هیچ چیز راحت نیست.
مراقب باش نه روانشان زار شود، نه جسمشان بیمار،
که من طاقت بغض و اندوه و بیماریِ عزیز، ندارم.
عزیزانم را، دوستانم را، خانواده‌ام را؛ به تو می‌سپارم
خودت آن‌ها را میان آغوش امن خدایی‌ات جا کن،
خودت ضامن آرامش و سلامتی‌شان باش،
که آنان با ارزش‌ترین دارایی من روی زمین‌اند،
و من فقط به «تو» می‌سپارمشان...

آدم هایی هستند که دلشان از جنس نور است محبتشان زلال و پاک و بی ریاست و سخاوتشان به وسعت اقیانوس است...
حتی فرصت یک فنجان چای گرم در زمستانی سرد کنار آنها برای تمام زمستان و حتی گاهی برای تمام عمر کافیست!