بدو بدو بشته مک دلم سیاه که مه خسته م

بُدُو، بُدُو، بشتِه مَکُ دلم سیاه که مه خَستَه م
سی سالُمِن ، ولی هَنو خُنِکو بِی تو نَبَستَم
دِلُم هَنو بِی تو شَوا ، لُوُم هَنو نَصِداتِن
چشُم هَنو وا راهتِن ، تا عمر اُمَه بِی تو هَستَم
یادِت بیار ، زیر بارُن سُوار ِاسبُن چوبی
وا تاختْ مارَه، سَفر ماکِه به شهرُن عشق و خوبی
اِی آسَمون، اِی آسمون ، دِلم اَ غُصَّه سیاهِن
کجا برم، چه بُکنم که بِی تو خاستِن گُناهِن