لب نقش

ﺯﻧﺪﮔے ڪلبہ ے ﺩﻧﺠے ﺍﺳﺖ ڪہ ﺩﺭ نقشہ ﺧﻮﺩ
دﻭ سہ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ...
ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺠﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻬے ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ
ﮔﺎﻩ ﺧﺸڪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻬے ﺷﺮ ﺷﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﺭد
زﻧﺪﮔے ﺍﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺧے ﺍﺳﺖ ڪہ ﺗﻮ ﻣے ﺑﻮﯾے
ﯾڪ ﺳﺮﺍﻏﺎﺯ ﻗﺸﻨﮕے ﺍﺳﺖ
ڪہ ﭘﺎﯾﺎﻥ دارد
ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﻣے ﺷڪﻨﺪ ؛
ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﻣے ﻣﯿﺮﺩ ؛
و ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺧﺰﺍﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ؛
همہ ﻫﺸﺪﺍﺭ بہ ﺗﻮﺳﺖ ؛
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ
ﺯﻧﺪﮔے ڪﻮﭺ ﻫﻤﯿﻦ چلچلہ ﻫﺎﺳﺖ ...
بہ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾے ...
بہ ﻫﻤﯿﻦ ڪوﺗﺎﻫے ...