گل بهمن

گل بهمن:
چنان که از نوشتار ابوریحان و اسدی توسی برمی آید گیاهی هم به نام امشاسپند بهمن خوانده می‌شود که در بهمن ماه یا زمستان باز می شود و در پزشکی این گیاه معروف است و در تحفه ی حکیم مؤمن و بحرالجواهر، بیخی سفید یا سرخ رنگ مانند زردک و خوشبو با اندک صلابت و کجی و خارناک تعریف شده است.
همین گیاه است که در فرانسه «Behen» خوانده می شود و در گذشته ریشه ی آن را به‌ نام بهمن سرخ و بهمن سفید در داروخانه های اروپا به کار می بردند.

اشعار بهمنجه:

در پایان به چندی از اشعاری که بهمنجه در آن مورد توجه قرار گرفته است را مرور می کنیم :

بعد ما کز سر عشرت همه روز افکندی / سخن رفتن و نارفتن ما در افواه

اندر آمد بدر حجره ی من صبحدمی / روز بهمنجه یعنی دوم بهمن ماه

(انوری)



فرخش باد و خداوند فرخنده کناد / عید فرخنده و بهمنجه بهمن مه را

(فرخی)



به جوش اندرون ، دیگ بهمنجه / بگوش اندرون ، بهمن و قیصران

( بهمن و قیصران نام دو ردیف از دستگاه های ایرانی بوده است که بر باد رفته ...)

...

رسم بهمن گیر و از سر تازه کن بهمنجه / ای درخت ملک ، بارت عز و بیداری تنه

...

اورمزد و بهمن و بهمنجه فرخ بود / فرخت باد اورمزد و بهمن و بهمنجه

(منوچهری دامغانی)
#ما_ایرانی_هستیم