مست لبهای تو هستم که مرا لبریزی

مست لبهای تو هستم که مرا لبریزی

به رگم تازه تر از صبح , غزل می ریزی

تب لبهای تو تند است , شبیه فلفل

فلفلی سرخ تر از تاب و تب پاییزی

هر کجا می روی انگار نداری باکی

که از این سلسله ی درد نمی پرهیزی

مولوی میچکد از سطر غزلها تا تو

ماه شبهای پریشان شده ی تبریزی

من زنم مثل پری تو ملک درگاهی

که در این خلقت یک دست , شگفت انگیزی

من شدم همدم تنهایی تو اما تو

ساکت و سردتر از قهوه ی روی میزی


#F



@,,,,D