میانِ لباسهایِ آویزان ,روی بندِ رخت

میانِ لباسهایِ آویزان ,روی بندِ رخت
اندام زنی پیداست 
که تمام زنانگیش 
درچمدان عروسیش جا ماند
و بی هیچ بوسه ای 
خسته از شب های تکراری
هر صبح به بیداری رسید,
در آشپزخانه ای تب دار
آرزوهایش ته گرفت 
و قُل قُلِ کتری 
عاشقانه ترین ملودی اش شد
موهایش در تشنگی پژمرد
و دریک تشت پر از کَف و تنهایی 
چنگ می زد به دلش
یقه چرکی که بوی غریبه میداد..
و هرشب با لبخند, منتظر غریبه ای می ماند
که اسمش در شناسنامه اش بود...

یغما گلرویی