ماه رمضان بود.

ماه رمضان بود.

وقت، وقت افطار؛

تنها بود و از خدا تقاضای میهمان کرد.

در زدند، رفت استقبال.

خورشید، پشت درب خانه اش بود.

نماز مغرب و عشا را به امام زمانش اقتدا کرد و بعد از نماز به امر امام خواند:

«اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ..اللَّهُمَّ أَغْنِ کُلَّ فَقِیرٍ ...اللَّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَرِیبٍ *اللَّهُمَّ فُکَّ کُلَّ أَسِیرٍ...»

حضرت به خویش اشاره می کرد و در هر بند دعا و در پایان فرمود:

حقیقت این دعا، دعا برای فرج است و استجابت کامل آن در زمان ظهور.

اگرچه جدم رسول خدا سفارش می کرد به خواندن این دعا در ماه رمضان،

به شیعیانم بگو این دعا را بعد از همه نمازهایشان زمزمه کنند.

✍ ️ (راه وصال،ص133)