همين كه وقتى نيستى ،

همين كه وقتى نيستى ،
كلافه ميشوم ...
همين كه با ته ماندهِ خيالت خودم را نگه ميدارم
همين دردِ بى اراده ،
يعنى معتادت شده ام ...
گوشه گوشه اين شهرِ لعنتى را
پىِ ذره اى از تو می گردم
نميدانى چه بَد دردى ست
خُمارى ..!