کردستان بزرگ یا خیانت بزرگ به کردها؟!
#کردستان بزرگ یا خیانت بزرگ به کردها؟!
نوشتاری از سرور سهیل عطشانی
6 تیر 1396
مسئله کردستان، مسئله امروز و دیروز نیست، شکست شاه اسماعیل صفوی در مقابل سلطان سلیم در جنگ چالدران موجب جدایی بخش هایی از کردستان ایران شد. تا پیش از جنگ جهانی اول این مناطق بخشی از کردستان عثمانی به شمار می آمد، پس از جنگ جهانی اول و فروپاشی عثمانی از درون این امپراتوری سه کشور سوریه، عراق، و ترکیه پدید آمد که هرکدام از این سه کشور بخش هایی از کردستان را به نام همان کشورها در خود جای دادند، مناطقی که پیوندهای تاریخی فراوان با #ایران_بزرگ دارند و بخشی از ملت کهن #ایران_زمین به شمار می آیند.
به دلیل سلطه استعمار #انگلیس و #فرانسه که مانع بازگشت این بخش از ملت به موطن اصلی خود ایران و زیست اجباری در مرزهای تحمیلی شد، مردمان این بخش های کردستان که در عراق و ترکیه و سوریه ساکنند همواره مورد ستم استعمارگران و حاکمان کشورها و رهبران خودفروخته خود قرار گرفتند. کردهای ساکن ترکیه، عراق، و سوریه بارها نسل کشی شدند و مورد تبعیض نژادی قرار گرفتند. نسل کشی کردها در ترکیه و محروم شدن آن ها حتی به تکلم کردی در ترکیه، نسل کشی کردهای عراق در حمله شیمایی حزب بعث و نسل کشی ایزدی ها در سوریه از بارزترین ستم های استعماری حاصل از اعمال سیاست های استعماری غرب به ویژه انگلیس در مرزبندی میان این هموطنان با سرزمین اصلی خود ایران بوده است.
پرداختن به همه رویدادهایی که در طی این دوران بر سر این هم وطنان آمده از توان این نوشتار خارج است. آنچه که اخیراً با برجسته شدن مسئله رفراندوم کردستان عراق توسط بارزانی رهبر خودفروخته کردستان عراق قابل بررسی است، نیاز به پرداختن به احزابی دارد که در کردستان های چهار کشور ایران، ترکیه، عراق، و سوریه شکل گرفته و همچون نمک بر زخم این هم وطنان دورمانده از وطن است. به غیر از حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق و تا اندازه کمی حزب گوران یا جنبش تغییر در شرق اقلیم، مابقی احزاب کردی که بر کرد زبان های چهار کشور تحمیل شد، همه بدون اسنثناء افکار ضد ایرانی و فاشیستی دارند. کردزبان ها پس از استعمارگران غرب بیشترین ضربه ها را از همین احزاب به اصطلاح آزادی خواه و در باطن مزدور و خودفروخته خورده اند. قوی ترین حزب کردی، شاخه ترکیه پ ک ک که البته خودش را متعهد به چهارچوب ماندن در ترکیه می داند، حزبی با سابقه تروریستی است، لازم به ذکر است که هیچ حزب کردی اپوزیسیون در ترکیه و سوریه، بر خلاف مردمان این مناطق، نه تنها دوستدار ایران نیستند بلکه بدون استثناء احزاب کردی اقلیم همگی در رقابت و دشمنی تا درگیری های مسلحانه با یکدیگر به سر می برند و دشمنی پ ک ک با دو حزب کومله و دمکرات از این دست می باشد.
به این لیست بلند بالای احزاب کردی توجه فرمایید:
احزاب کردستان عراق شامل: اتحادیه میهنی کردستان، حزب اخوان ترکمن عراق، حزب چاره یابی دمکراتیک کردستان، حزب خران، حزب دمکرات، حزب سوسیالیست آشوری، حزب سوسیالیست دموکرات، حزب کمونیست، حزب گوران، کومله.
احزاب کردستان ترکیه شامل: حزب عدالت و توسعه (اوجالان)، جبهه رنج، حزب دمکراسی و آزادی، حزب،BBP،HAK ،PAR ،KADEP، حزب دمکراتیک خلق ها،APO ،KKP.
احزاب سوریه شامل: شورای ملی کردهای سوریه که شامل ۱۶ حزب از جمله اتحاد دمکراتیک و جنبش جامعه دمکراتیک می باشد که با احتساب تمامی احزاب کرد سوری می توان بیست حزب دیگر را نیز به آن افزود.
کردستان ایران نیز شامل احزابی مانند: دمکرات کردستان، کومله زحمتکشان، سازمان خبات، دمکرات، کومله انقلابی زحمتکشان، کومله شاخه کمونیست، حزب آزادی، جنبش جمهوری خواهی کردستان، اتحادیه انقلابیون، حزب رهایی و... .
لازم به ذکر است که نود درصد این احزاب با یکدیگر در رقابت و گاه دشمنی در حد اسلحه کشی در مقابل هم قرار دارند. جدای از درگیری های جناحی و حزبی در میان این احزاب می توان به پنج گویش یا زبان کردی رایج و شش مذهب متضاد هم اشاره کرد که به دلیل بافت سنتی و عشیره ای عاملی برای جنگ های قبیله ای طولانی مدت شده است، به همین دلیل احزابشان متشکل از بیش از یک عشیره است! سرکردگان احزاب این عشیره ها غالباً وابسته به قدرت های خارجی و استعماری هستند و با زورگیری و ترور فرقه ای برای امرار معاش، موجب جو امنیتی می شوند و بیشترین ظلم را به کردزبان ها می کنند. تشکیل کردستان چه در غالب کردستان مستقل از عراق و چه به شکل رویاگونه آن یعنی کردستان بزرگ که حاصل تبلیغات و توهمات استعمارگران برای چپاول منطقه است می تواند کردها را در وضعیت جنگ های خونین داخلی و برادرکشی های گسترده قرار دهد و فاجعه ای تاریخی از خود به جای بگذارد.
با توجه به این بررسی از لحاظ بعد سیاسی و کشوری می پردازیم به مسئله عنوان شده توسط مسعود بارزانی درباره
نوشتاری از سرور سهیل عطشانی
6 تیر 1396
مسئله کردستان، مسئله امروز و دیروز نیست، شکست شاه اسماعیل صفوی در مقابل سلطان سلیم در جنگ چالدران موجب جدایی بخش هایی از کردستان ایران شد. تا پیش از جنگ جهانی اول این مناطق بخشی از کردستان عثمانی به شمار می آمد، پس از جنگ جهانی اول و فروپاشی عثمانی از درون این امپراتوری سه کشور سوریه، عراق، و ترکیه پدید آمد که هرکدام از این سه کشور بخش هایی از کردستان را به نام همان کشورها در خود جای دادند، مناطقی که پیوندهای تاریخی فراوان با #ایران_بزرگ دارند و بخشی از ملت کهن #ایران_زمین به شمار می آیند.
به دلیل سلطه استعمار #انگلیس و #فرانسه که مانع بازگشت این بخش از ملت به موطن اصلی خود ایران و زیست اجباری در مرزهای تحمیلی شد، مردمان این بخش های کردستان که در عراق و ترکیه و سوریه ساکنند همواره مورد ستم استعمارگران و حاکمان کشورها و رهبران خودفروخته خود قرار گرفتند. کردهای ساکن ترکیه، عراق، و سوریه بارها نسل کشی شدند و مورد تبعیض نژادی قرار گرفتند. نسل کشی کردها در ترکیه و محروم شدن آن ها حتی به تکلم کردی در ترکیه، نسل کشی کردهای عراق در حمله شیمایی حزب بعث و نسل کشی ایزدی ها در سوریه از بارزترین ستم های استعماری حاصل از اعمال سیاست های استعماری غرب به ویژه انگلیس در مرزبندی میان این هموطنان با سرزمین اصلی خود ایران بوده است.
پرداختن به همه رویدادهایی که در طی این دوران بر سر این هم وطنان آمده از توان این نوشتار خارج است. آنچه که اخیراً با برجسته شدن مسئله رفراندوم کردستان عراق توسط بارزانی رهبر خودفروخته کردستان عراق قابل بررسی است، نیاز به پرداختن به احزابی دارد که در کردستان های چهار کشور ایران، ترکیه، عراق، و سوریه شکل گرفته و همچون نمک بر زخم این هم وطنان دورمانده از وطن است. به غیر از حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق و تا اندازه کمی حزب گوران یا جنبش تغییر در شرق اقلیم، مابقی احزاب کردی که بر کرد زبان های چهار کشور تحمیل شد، همه بدون اسنثناء افکار ضد ایرانی و فاشیستی دارند. کردزبان ها پس از استعمارگران غرب بیشترین ضربه ها را از همین احزاب به اصطلاح آزادی خواه و در باطن مزدور و خودفروخته خورده اند. قوی ترین حزب کردی، شاخه ترکیه پ ک ک که البته خودش را متعهد به چهارچوب ماندن در ترکیه می داند، حزبی با سابقه تروریستی است، لازم به ذکر است که هیچ حزب کردی اپوزیسیون در ترکیه و سوریه، بر خلاف مردمان این مناطق، نه تنها دوستدار ایران نیستند بلکه بدون استثناء احزاب کردی اقلیم همگی در رقابت و دشمنی تا درگیری های مسلحانه با یکدیگر به سر می برند و دشمنی پ ک ک با دو حزب کومله و دمکرات از این دست می باشد.
به این لیست بلند بالای احزاب کردی توجه فرمایید:
احزاب کردستان عراق شامل: اتحادیه میهنی کردستان، حزب اخوان ترکمن عراق، حزب چاره یابی دمکراتیک کردستان، حزب خران، حزب دمکرات، حزب سوسیالیست آشوری، حزب سوسیالیست دموکرات، حزب کمونیست، حزب گوران، کومله.
احزاب کردستان ترکیه شامل: حزب عدالت و توسعه (اوجالان)، جبهه رنج، حزب دمکراسی و آزادی، حزب،BBP،HAK ،PAR ،KADEP، حزب دمکراتیک خلق ها،APO ،KKP.
احزاب سوریه شامل: شورای ملی کردهای سوریه که شامل ۱۶ حزب از جمله اتحاد دمکراتیک و جنبش جامعه دمکراتیک می باشد که با احتساب تمامی احزاب کرد سوری می توان بیست حزب دیگر را نیز به آن افزود.
کردستان ایران نیز شامل احزابی مانند: دمکرات کردستان، کومله زحمتکشان، سازمان خبات، دمکرات، کومله انقلابی زحمتکشان، کومله شاخه کمونیست، حزب آزادی، جنبش جمهوری خواهی کردستان، اتحادیه انقلابیون، حزب رهایی و... .
لازم به ذکر است که نود درصد این احزاب با یکدیگر در رقابت و گاه دشمنی در حد اسلحه کشی در مقابل هم قرار دارند. جدای از درگیری های جناحی و حزبی در میان این احزاب می توان به پنج گویش یا زبان کردی رایج و شش مذهب متضاد هم اشاره کرد که به دلیل بافت سنتی و عشیره ای عاملی برای جنگ های قبیله ای طولانی مدت شده است، به همین دلیل احزابشان متشکل از بیش از یک عشیره است! سرکردگان احزاب این عشیره ها غالباً وابسته به قدرت های خارجی و استعماری هستند و با زورگیری و ترور فرقه ای برای امرار معاش، موجب جو امنیتی می شوند و بیشترین ظلم را به کردزبان ها می کنند. تشکیل کردستان چه در غالب کردستان مستقل از عراق و چه به شکل رویاگونه آن یعنی کردستان بزرگ که حاصل تبلیغات و توهمات استعمارگران برای چپاول منطقه است می تواند کردها را در وضعیت جنگ های خونین داخلی و برادرکشی های گسترده قرار دهد و فاجعه ای تاریخی از خود به جای بگذارد.
با توجه به این بررسی از لحاظ بعد سیاسی و کشوری می پردازیم به مسئله عنوان شده توسط مسعود بارزانی درباره
۱۶.۵k
۰۳ مرداد ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.