دوست خوبم !

دوست خوبم !
« فرق » است بین
« دریا بودن » و .... « دریا صفت بودن » !

« دریا » که باشی
« ساحلی شنی » داری ، نرم
که بیرون می‌کشد !
« خستگی های ماسیده » بر تن رنجورش را

« دلی » داری ، بینهایت
با « لغتنامه ای از کلمات شیرین »
که « حل » می کند ،
« جدول همه ی غصه هایش » را !

« آبی » داری ، آسمانی و بزرگ
که « خاموش میکند » و « رنگ می‌دهد »
« به آتش کشیده شده»
سیاهی وجودش را !

......و حتی « نَمَکَت » !
... که پاک میکند و میشویَد
عفونت « زخمهای کهنه روزگارش » را !
........اما ، « دریا صفت » که باشی
با امواجی « به ظاهر » زیبا !
با ساحلی « به نظر » دلنشین !
...... و « بیکرانی عمیق » و آبی
او را « می خوانی » .....
که « به سویت » بِرَود
........ تا شناورش کنی ........
در « رویای طراوتی خیس » !
...... و هنگامیکه « تنها تکیه گاهش » شدی
بیرحمانه ، « غرقش » کنی
در « تعصبی خشکیده » !!

........ و بعد از « چند روز » ...... ،،
« بیرون بیاندازی »
« پسمانده ی متعفن تفاله اش را » !!

« دوست مهربانم » !
بین « دریا بودن » و « دریا صفت بودن »
« فقط » به اندازه یک « صفت » فاصله است !!
« مواظب باش » !!
این « فاصله » را « پُر » نکنی !!!!!!!!!