ای آشنا که بزرگیه نامت راهیچ کس درک نمیکند

ای آشنا که بزرگیه نامت راهیچ کس درک نمیکند.
امروز جایی خوانده ام

((کاش نامت باران بود،آنوقت تمام مردم دیار من برای آمدنت دعای باران سر میدادند))

سخت دلم شکست،وازخجالت سرخ شدم که چگونه نشسته ایم وفقط میگوییم خداکند که بیایی.فقط همین.

حالی که این ما هستیم که باید تورابیاوریم...

دریابمان که از عطشت به هرسرابی پناه میبریم.