جـانـا بـه پای مستی، قدری مرام بگذار

جـانـا بـه پای مستی، قدری مرام بگذار
من که خراب عشقم ، سـنگ تمام بگذار

با ایـن دل حزینم ، در کوره راه مـستی
با لـعلـی از لبـانـت، شــرب مـدام بـگذار

امشب که کوه دردم،حالم شده پریشان
درخـلوت خـیالـم، بی پـرده گام بـگـذار

تیره شـده جهانم ، زین جـور بی نهایت
یک دم هـلال رویت ،بر پشت بام بگذار

تا آسـمــان چشمت ، بی بال پر کشـیدم
بهر شکار این دل ، بی وقـفـه دام بگذار

ای آنکه آزمـودی ،شـعـر مرا بـه حسـنت
در واژگانـم امـشب ، شــور کلام بگـذار

هنگام هـر قـراری ، دل بی قـرار رویـت
شـمشـیر زلـفـکانت ،کـم در نیام  بگـذار

زین چشم پر زخونـم، با گریه ی بهاران
اشکـم ز دیده بر گیر ، یا الـتـیام بگـذار

مستانـه در کنارم ، دستی بر آرو برخیز
ساقی عنایتی کن ، بـاده به جـام بگذار

بر سـاحل خـیالم ، بـا مـوج گیـسوانـت
امشب تفـضلی کن ، بر دیـده گام بگذار

افسرده می شـود دل، گر نشنود پیامی
با بـرقی از نـگاهت ، بر دل پیـام بگـذار

ما میهـمان دهـریم ، درسایه سـار مردن
بشکن سکوت و بامن،حرف تمام بگـذار

از بــاده ی  لبانت ، و آن رنگ ارغـوانـت
جامی به قصد قربت،حسن ختام بگذار