دل من ، آسمان را بنگر، که هنوز بعد صدها شب و روز، مثل آن

دل من ، آسمان را بنگر، که هنوز بعد صدها شب و روز، مثل آن روز نخست گرم و آبی و پر از مهر، به ما می خندد!
یا زمینی را که، دلش از سردی شبهای خزان نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت،
تا بگوید که هنوز پر از امنیت احساس خداست!
ماه من ، غصه چرا؟!
ماه من ، دل به غم دادن و از یأس سخن ها گفتن ، کار آن هایی نیست که خدا را دارند...
غم و اندوه، اگر هم روزی، مثل باران بارید، یا دل شیشه ای ات، از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا، چتر شادی وا کن،
و بگو با دل خود، که خدا هست، خدا هست هنوز!
او همانی است که در تارترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می داد...
ماه من! ..غصه اگر هست، بگو تا باشد!
معنی خوشبختی، بودن اندوه است...!
این همه غم و غصه، این همه شادی وشور، چه بخواهی و چه نه! میوه یک باغند، همه را با هم و با عشق بچین...
ولی از یاد مبر
پشت هر کوه بلند، سبزه زاری است پر از یاد خدا!
و در آن باز کسی می خواند؛
که خدا هست، خدا هست و خدا هست...