شرمم از یار دل آزار

شرمم از یار دل آزار

شرم دارم که بگویم صنما! یار منی
لالهء باغ من و نرگس گلزار منی

باعث گرمی عشقی و ز نبضت پیداست
چون طبیبان نوآموز پرستار منی

تار و پود بدنت داد زند کإی صنما!
بشنو این نکته که خود عاشق بیمار منی

حالم از بادهء مستانهء تو داند خلق
که طبیب منی و یار دلآزار منی

غافل از خویشم و دل غرق تمنّای وصال
میزند جار که تو یار وفادار منی

صاحبِ دیر چه داند که به صد عشوه و ناز
دلبرِ مست بگفت عاشق دلزار منی؟

عشق تو از أزلم بود به دل چون فرهاد
جان شیرین منی دلبر و دلدار منی

لیکم این جرأت گفتار و توان نیست مها!
که تو هم مثل منی یا که تو بیزار منی؟

قسمتم عشق تو و هجر تو تقدیرم شد
دل بگوید که تو هم مایل گفتار منی

صاحبِ خانقه و دیر کجا میداند؟
که تو معشوق من و سرور و سالار منی؟

خرقهء زهد و ریا افکن و آنگاه درآی
اندرین بُقعه که خود محرم أسرار منی

لاف کم زن ز دل و بیدلی و بدنامی
گرکه جاسوس و مُفتِّش نبُدی، یار منی

تا که ات کِبر و ریا و منم و خودخواهی ست
دلبرا! شو! که تو خود باعث آزار منی