این دنیا ارزش ایستادن ندارد

باید بلند شویم و بایستیم، این دنیا ارزش متوقف شدن و غصه خوردن ندارد.
باید حالمان را خوب کنیم، نفسی عمیق بکشیم، سرمان را بالا بگیریم و دوباره برای هدف‌ها و مقصدهامان بجنگیم.
زندگی دریاست و ما میان پیچ و تاب آن شناوریم و ناگزیریم که تحت هر شرایط، دست و پایی بزنیم و امیدوار باشیم، وگرنه غرق می‌شویم!
ما ناگزیریم هربار ساحلی پیدا کنیم و با اشتیاق، به سمت آن، خیز برداریم و قبل از به زیر آب رفتنش، به سمت ساحل بلندتری شناکنیم. رسالت ما دست و پا زدن‌هاست، رسالت ما پشت سر گذاشتن موج‌ها و نهنگ‌ها و کم نیاوردن‌هاست.
ما ناگزیریم خوب باشیم چرا که حتی چند ثانیه جا زدن و دست و پا نزدن، غرقمان می‌کند.
ما همه، گم شدگانی شناور در دریای روزگاریم، دریایی که "دریای مُرده" نیست و آرام یا طوفانی‌اش فرقی نمی‌کند، غفلت کنی، غرق می‌شوی!
ما محکومیم به امیدواری، به کم نیاوردن، به دست و پازدن‌های قاعده‌مند و ادامه دادن... باید اندوهمان را به نسیم‌های شبانه بسپاریم و دوباره بلند شویم،
باید به ساحل‌های گاه گاه و به آفتاب، زل بزنیم و امیدوار باشیم،
باید حالمان را خوب کنیم و پناه ببریم به امید و به احتمالات خوب...
از کجا معلوم؟!
شاید این‌بار ساحلی پیدا کردیم که به‌قدر کافی بلند بود و تمام اقیانوس‌های جهان هم یارای به زیر کشیدنش را نداشتند... .ن؛ پناه می‌بریم از ساحلی به ساحلی بلندتر... پناه می‌بریم از اتفاقی به اتفاقی خوب‌تر، پناه می‌بریم