من به عالم و آدم حسودی میکنم

من به عالم و آدم حسودی میکنم!
به اونی که زنگ میزنه بهت صداتو میشنوه وقتی میگی [نه خانوم اشتباه گرفتی]
به اونی حسودیم میشه که تو عابر بانک پشت سرِت وایساده
هی غُر میزنه[آقا زود باش عجله داریم...]
به اون دختر بچه‌یِ فال فروشی که جز لبخندِت چیزی نصیبش نمیشه...
به اون مردی که تو پیاده رو تنش میخوره به تنِت بدونِ هیچ حرفی برمیگردی نگاش میکنی!
حسودیم میشه به اون زنی که نشسته رو یه نیمکت واسه وقت گذرونی رهگذرا رو تماشا میکنه...
فکرِش یه جای دیگس ولی داره تو رو که یه رهگذری نگاه میکنه...
حسودیم میشه به عالم و آدم....
به کوچیک و بزرگ...
به مرد و زن!
به خانوادت و دوستات حتی...
به هر کسی که تو این دنیا یه ذره از وجودتو کنارش داره...!
هر کسی که حتی یه ثانیه از روزمرِگیش‌ رو تو تشکیل میدی...!
چه بد چه خوب!
حسودی از وقتی میاد سراغِت که میفهمی کسی هست که تو چیزی جز اون نمیبيني....
من آدمِ حسودی نبودم....
ولی تو همه معادلاتِ زندگیمو ریختی بهَم!