سرش را به نشانه ی تاسف تکان داد و گفت آنقدر به پنهانی دو

سرش را به نشانه ی تاسف تکان داد و گفت، آنقدر به پنهانی دوست داشتنش
ادامه دادم …
آنقدر حرفم را در سینه نگه داشتم و دم نزدم، که برای همیشه از دستش دادم!
آن روزها فکر می کردم از ما بهتران است، فکر می کردم اگر بگویم همان دوستی ساده ی مان هم از بین می رود.
راستش من از "نه شنیدن" می ترسیدم…
اما می دانی، بعد از او سالهاست به این فکر می کنم که اگر پشت آنهمه ترس یک "آری" بود که می توانست زندگیم را تغییر دهد چه ؟
اگر بعد از شنیدن حرف هایم برای همیشه همراهی ام می کرد چه ؟
و می دانی فکر کردن به اینها چقدر از نداشتنش تلخ تر است؟
من دوستش داشتم …
فرصتش را هم داشتم
اما جراتش را نداشتم!
صدایش را صاف کرد و ادامه داد：
عاشق شدن که فقط دوست داشتن نیست، عاشقی که می گذارد عشق و علاقه اش حیف شود به چه دردی میخورد ؟ هر وقت کسی را دوست داشتی و شهامت ابرازش را هم داشتی آنوقت درست است… به این فکر کن که جواب هر چه باشد تکلیفت را با دلت روشن می کند …
باور کن "نه شنیدن" به اندازه ی یک عمر ماندن در تردید، ترسناک نیست …
از دست و پا زدن در مرداب بلاتکلیفی
بدتر نیست…
من ترسیدم …
و به زندگی باختم!
اما، تو نترس رفیق
تو نباز…!!

#فرشته_رضایی