وَ درد به استخوانِمان رسیده،اما هنوز خودمان را نباخته ایم،و روزگارمان را زندگی میکنیم،و هنوز آنقدر میخندیم که سرمان از این همه ناخوشی هایی که مجبور به پذیرفتنش کردیم،درد میگیرد.