همه چيز از غم های كوچک شروع می شود، همين كه دستتان بلرزد

همه چيز از غم‌های كوچک شروع می‌شود، همين‌كه دستتان بلرزد و ليوان آب سر بخورد، همين‌كه درِ ورودی خانه را محكم ببندی، همين‌كه يكی از دكمه‌های پيراهن هرروز جا بماند، همين‌كه يادت نباشد كليد را كجا گذاشتی، همين‌که مدتی طولانی در جمع حرف نزنيد... اين شروع ِ فاصله است، بينِ خودتان و اميد.
مهم نیست چه اتفاقی در حال وقوع است، شما نابودش كنيد، زندگی بدون نشانه های وابسته‌اش، شبيه به مرگی تدريجيست!
از چيزهای كوچک بيشتر بترسيم!
بوسيدن هرروزه قبل از خروج از در برای كارهای روزمره، به اندازه فراموش نكردن سالگرد مهم است.