امروز برایت مینویسم امروز که اوقاتَم گُنگ است

امروز برایت مینویسم امروز که اوقاتَم گُنگ است
خُلقَم تنگ است
و بساطِ حوصله هایم در ابزارِ زندگی ام پهن هستند.
امروز را برایِ تو مینویسم
که خسته و کلافه ام
گیج و مبهم گوشه ای دنج انتخاب کرده ام و از تو نوشتن را هنرِ کاذِبَم میدانم.
میخواهم این بار را به جای دوستت دارم هایی که نتوانستم در گوشَت زمزمه کنم ولی هر بار با همه یِ توانم با کارهایَم ثابتِشان کردم،
سکوت کنم،
تلخ تر از هر زمانِ دیگری
و شاید دور تر از هر آدمِ غریبه تری.
اینبار میخواهم از تو به قدری فاصله بگیرم
که انگار هیچ وقت در دنیایِ فانتزی و رنگی ات هیچ وقت نقشِ نارنجیِ پررنگی نداشته ام,
اینبار را به حُرمتِ تمام روزهایی که باید کنارت مینشستم دست رویِ شانه هایت میگذاشتم و تنهایی هایت را میتکاندم و دلتنگی هایت را درآغوش میگرفتم.
و شبهایی که باید کنارِ چشمهایت دانه دانه اشکهایت را لمس میکردم و کنارَم سفت میچپاندم تا بغضت با من فرو بریزد.
سکوت میکنم...
زمانِ رسیدِنمان هیچ وقت نمیرسد و ما دور ترین غریبه یِ همدیگر میمانیم که از فرسنگ ها فاصله زیرِ آسمانِ شهرمان همدیگر را دوست داریم.