شما یک آدم اوریجینال به من نشان بده

شما یک آدم اوریجینال به من نشان بده.
یک زیبای غیرپروتزی.
یک دلبر غیرژورنالی.
یک داف غیررسمی که جذابیت را لابه لای رگالهای ویکتوریا'ز سکرت نجوید.
یک عکاس، یک نویسنده، یک نقاش که چشمش به بغلدستی اش نباشد.
یک فیلمساز که فرهادی و کیارستمی را رج نزند.
یک فوتبالیست که دریبلش مال خودش باشد.
اصلن یک لبوفروش که خود خودش باشد؛ لبو را به سبک خودش درست کند، به سبک خودش قاچ بزند، به سبک خودش بپیچد توی کاغذ و به سبک خودش بدهدش دستت.
یکی که به سبک خودش دوست بدارد. یکی که به سبک خودش عاشقی کند. یکی که «دوستت دارم»ش مثل همه نباشد.
یکی را نشانم بده که بین صدتا کپی مثل خودش گم نشود.
یکی که فقط با خودش تعریف شود، نه با «آهان، مثل...»
یکی که با کس دیگری اشتباه نشود. یکی که اشتباهی نباشد.
شما نشان من بده
اگر من عاشقش نشدم
اگر جلوش زانو نزدم
اگر براش نمردم؛بیا بزن درِ گوش من ...