بسم رب الشهداء

بسم رب الشهداء...



همسر بزرگوار شهید میثم مدواری...

قسمت دوم:::

«ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ.»
ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺳﻜﻮﺕ ﺑﺮ ﻓﻀﺎﯼ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺩﺭ ﺟﺴﺖﻭﺟﻮﯼ ﻭﺍﮊﻩﺍﯼ ﺧﺎﺹ ﺍﺳﺖ...

ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ‏«ﻣﺎﻝ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﯿﺜﻢ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ۴۵ ﻣﺘﺮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﻛﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯿﺜﻢ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ۵ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ، ﻋﺮﻭﺱ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‌ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻛﺮﺩ. ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﻛﻪ ﻣﯿﺜﻢ ﻧﺒﻮﺩ، ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﻧﺠﻮﺭﯼ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻫﻮﺍﯼ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻧﺒﻮﺩﻥﻫﺎﯼ ﻣﯿﺜﻢ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻛﻨﻢ...

ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪ، ﺷﻜﺮ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﺜﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻡ. ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﯾﻚ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻛﻨﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩ، ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﺮﺩﻡ . ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﺭﺯﻭﯾﺶ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ...

ﺑﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻫﺎﯾﺶ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻫﺎﯾﺶ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﺷﺪ. ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻮﺛﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ. ﮔﻼﯾﻪ ﻛﺮﺩﻡ؛ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﯿﺜﻢ، ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﯽ؟!»
ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺧﺪﺍ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺴﺖ. ﻧﺨﻮﺍﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ.»
ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮﺩ.»

ادامه دارد...



شهادت جامونده ها صلوات...