ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻏﻢ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺮﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ
ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻗﻬﻮﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﯽ ﺁﻥ ﮐﻢ ﻧﺸﻮﺩ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺣﻮﺍﺱ ﺍﺣﺪﯼ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ ﺑﻐﻀﻢ ﻧﺸﻮﺩ
ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺩﻟﺶ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﯾﺶ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﮐﺴﯽ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺷﺪﻡ ﮐﺎﺵ ﻭﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﺩﻟﯽ
ﮔﯿﺮ ﻟﺤﻦ ﺑﻢ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﺸﻮﺩ
ﺷﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﮐﻪ ": ﺧﺪﺍ !
ﺑﺮﻭﺩ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻧﺸﻮﺩ "
ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮ ﺑﺸﻮﺩ ، ﺗﺎﺯﻩ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﻮﺩ -
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﺑﮑﻨﺪ
ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ، ﺧﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ (!) ﻧﺸﻮﺩ